ने मजसी ने परत मातृभूमीला

ने मजसी ने परत मातृभूमीला                                                                                                           - विनायक दामोदर सावरकर

ने मजसी ने परत मातृभूमीला सागरा प्राण तळमळला ॥धृ॥ भूमातेच्या चरणतला तुज धुतां । मी नित्य पाहिला होता ॥ मज वदलासी अन्य देशी चल जाउं । सृष्टिची विविधता पाहूं ॥ तइं जननीहृद् विरहशंकितही झाले । परि तुवां वचन तिज दिधले ॥ मार्गज्ञ स्वये मीच पृष्ठिं वाहीन । त्वरित या परत आणिन ॥ विश्वसलो या तव वचनीं । मी जगदनुभवयोगें बनुनी ॥ मी तव अधिक शक्त उद्धरणीं । मी येइन त्वरे, कथुन सोडिले तिजला सागरा प्राण तळमळला ॥ १ ॥ शुक पंजरि वा हरिण शिरावा पाशीं । ही फसगत झाली तैशी ॥ भूविरह कसा सतत साहुं यापुढती । दशदिशा तमोमय होती ॥ गुणसुमनें मी वेचियली या भावें । की तिने सुगंधा घ्यावें ॥ जरि उद्धरणी व्यय न तिच्या हो साचा । हा व्यर्थ भार विद्येचा ॥ ती आम्रवृक्षवत्सलता । रे नवकुसुमयुता त्या सुलता । रे ॥ तो बाल गुलाबहि आतां ॥ रे फुलबाग मला, हाय पारखा झाला । सागरा प्राण तळमळला ॥ २ ॥